Het verhaal van Marieke, 55
De periode dat ik wist dat ik kanker had was vrij kort. Half november krijg ik pijnklachten in mijn buik. Ik at al maanden slecht en zat niet zo lekker in mijn vel. Maar met reuma en winterweer is dat niet vreemd. Op een dag tijdens mijn werk krijg ik zulke pijnlijke scheuten dat de tranen over mijn wangen rollen. Ik was toen net met een bewoner huzarensalade aan het maken (ik werk met verstandelijke beperkte mensen) en kon amper nog recht overeind staan. Een duiveltje, of achteraf een engeltje, op mijn schouder vertelde me dat ik de dokterspost moest bellen. Het was weekend, dus de regionale weekendpost bellen doe je niet zo maar, echter ik luisterde naar het stemmetje op mijn schouder.
Na een telefonisch consult moest ik meteen komen. Er werd gedacht aan een blindedarm ontsteking. De weekendarts drukte op mijn buik en toen zij losliet vloog ik een meter de lucht in van de pijn. Echter andere symptomen miste ze. De arts vertrouwde het niet en stuurde me naar het ziekenhuis. Diezelfde avond wist ik dat het geen blindedarmontsteking was maar dat er een tumor op een van mijn eierstokken zat. Ik ging weken van pijnlijke onderzoeken in, maar het bleek moeilijk te achterhalen of de tumor kwaadaardig was of niet. Uiteindelijk werden een paar kwaadaardige kankercellen geoogst, de volgende stap was een kijkoperatie.
Toen ik wakker werd uit de narcose was ik ontzettend vrolijk en maakte grapjes. De gynaecoloog vertelde me dat zij bij de kijkoperatie mijn eierstokken met tumor hadden verwijderd. De vriescoupe had duidelijk gemaakt dat het om een kwaadaardige tumor ging. Ik was alleen maar opgelucht. Ik was die vreselijke tumor uit mijn lijf kwijt. Wel was er angst dat er uitzaaiingen waren. Dit onder andere door de pijnklachten die ik ervaarde. Ik ben al die tijd voorbereid op stadium IIIC. Complete debulking met een hipec behandeling, en voor en na de operatie 3 x een behandeling met 2 soorten chemo.
De patholoog doet onderzoek. Mucineus ovariumcarcinoom, Figo Ia van het expansieve groeitype. Ik ga in een klap van IIIc naar Ia. Een 2de operatie volgt nog om de baarmoeder en het vetschort te verwijderen en om biopten te nemen van alle organen in de buikholte. Allemaal schoon!
"Appeltje eitje," dacht ik. Ik vond dat ik niet moest zeuren. Het is goed afgelopen. Ik ben dankbaar voor dat engeltje op mijn schouders.
Maar na 2 jaar ben ik nog steeds niet hersteld van deze korte achtbaan. Want ik moet niet zeuren. Ik leef! Maar ik kom er steeds meer achter dat het niet uit maakt hoe lang of kort de achtbaan was. Kanker heeft mijn leven ingrijpend veranderd.
Ik ga op het wereld wijde web op onderzoek uit en kom er achter dat er weinig te vinden is over de gevolgen van eierstokkanker. Dan zit er maar een ding op: je maakt zelf een website waarin je informatie deelt over de problemen die je tegen komt na eierstokkanker en gaat op zoek naar oplossingen.